BACH | Pobłocka

Ewa Pobłocka należy do grona najwybitniejszych pianistów swego pokolenia. Jest laureatką Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Giovanniego Battisty Viottiego w Vercelli we Włoszech (I nagroda, 1977), Złotego Medalu na Międzynarodowym Festiwalu Młodych Laureatów w Bordeaux we Francji (1979) i V nagrody oraz nagrody Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków podczas X Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1980).

Artystka ukończyła Akademię Muzyczną w Gdańsku (dyplom z wyróżnieniem w 1981 roku) w klasie fortepianu Zbigniewa Śliwińskiego i Jerzego Sulikowskiego. Odbyła także studia podyplomowe w Hamburgu pod kierunkiem Conrada Hansena oraz korzystała z konsultacji artystycznych Janiny Sukiennickiej, Rudolfa Kerera, Tatiany Nikołajewej i Marthy Argerich. Na estradzie zadebiutowała w 1970 roku w duecie ze swoją matką, śpiewaczką Zofią Janukowicz-Pobłocką.

Pianistka koncertowała niemal we wszystkich krajach Europy, a także w obu Amerykach, Singapurze, Korei, Japonii i Australii. Podziwiano ją m.in. w Herkules-Saal w Monachium, Musikhalle w Hamburgu, Auditorio Nacional w Madrycie, Barbican Centre i Wigmore Hall w Londynie, Musikverein w Wiedniu, Lincoln Centre w Nowym Jorku, Glenn Gould Studio w Toronto. Grała recitale oraz występowała z tak znakomitymi orkiestrami jak London Symphony Orchestra, English Chamber Orchestra, Orchestra del Maggio Musicale Fiorentino, Bayerischer Rundfunkorchester, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej, Polską Orkiestrą Kameralną, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, Sinfonią Varsovią. Współpracowała m.in. z takimi dyrygentami jak Witold Lutosławski, Andrzej Panufnik, Kazimierz Kord, Henryk Czyż, Jan Krenz, Stanisław Skrowaczewski, Jerzy Maksymiuk, Jerzy Katlewicz, Tadeusz Strugała, Antoni Wit.

Chętnie wykonuje także muzykę kameralną, współpracując m.in. z Jadwigą Rappé, Ewą Podleś, Olgą Pasiecznik, Krzysztofem Jakowiczem oraz Kwartetem Śląskim. Razem z Markiem Mosiem i Andrzejem Bauerem stworzyła Trio XXI wieku.

Ewa Pobłocka dokonała wielu nagrań, w tym dla Deutsche Grammophon, Grüner & Jahr, Polskich Nagrań, Victor JVC, Pony Canyon, Conifer Records, KOS Warsaw Records, BeArTon, CD Accord. Wśród nich znajduje się m.in. pierwszy w historii fonografii komplet 20 Nokturnów Johna Fielda, a także komplet Partit Johanna Sebastiana Bacha, komplet Nokturnów Gabriela Fauré, wszystkie Pieśni bez słów Felixa Mendelssohna-Bartholdy’ego, koncerty fortepianowe Wolfganga Amadeusza Mozarta, koncerty fortepianowe Andrzeja Panufnika, Witolda Lutosławskiego i Pawła Szymańskiego z towarzyszeniem Orkiestry Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Kazimierza Korda. Za swoje nagrania zdobyła wiele nagród, w tym dwukrotnie Fryderyki oraz Medal Johna Fielda.

Ewa Pobłocka od 2000 roku prowadzi klasę fortepianu w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. W roku 2007 otrzymała tytuł profesora. Wykładała również podczas kursów mistrzowskich w Calgary i Tokio, a także była jurorem wielu konkursów pianistycznych w kraju i zagranicą.

(...) wydaje mi się, że Ewa Pobłocka znów uczyniła coś ważnego, piszę „znów”, bo rzeczy ważnych dokonała już wiele, począwszy od najlepszego na świecie nagrania Koncertu Witolda Lutosławskiego (pod batutą kompozytora), poprzez prawykonania koncertów Pawła Szymańskiego i Pawła Mykietyna po płytę z Pierwszą Sonatą Chopina graną na starym pleyelu, która jest po prostu nieprześcigniona. Czy Bach romantyczny przyjmie się na nowo i zacznie owocować? – jest to możliwe, zważywszy, że gusta tzw. świata zmieniają się okresowo, zjawiska wyszydzane zyskują w końcu poklask, a te, którym przyznawaliśmy walor ostateczności, okazują się prędzej czy później zupełnie nieostateczne. Dziś, jak się zdaje, potrzebujemy sztuki trafiającej raczej do „serca” niż do „świadomości”, stąd też album Pobłockiej, prowokacyjnie nienowoczesny, jest czymś, na co czekaliśmy, nawet o tym nie wiedząc - pisze Adam Wiedemann w recenzji nagrania pierwszego tomu „Das Wohltemperierte Klavier” zrealizowanego przed kilku laty przez Ewę Pobłocką.

Na naszej scenie artystka wykona utwory składające się na II tom słynnego dzieła Bacha, który dla wielu jest biblią barokowego kontrapunktu.